Zondag 9 februari 2020. Het waait hard. Matthee Bruijns (66 jaar) zegt om zeven uur ‘s ochtends zijn vrouw gedag en stapt op de racefiets. Zij bezoekt hun kersverse kleinkind, hij gaat op weg naar Wuustwezel, waar hij samen met een vriend meedoet aan een toertocht. Zoals altijd, zal Matthee zijn vrouw later die dag ontmoeten voor een kop koffie met een Brabants worstenbroodje. Het loopt totaal anders. Het afscheid blijkt de laatste keer dat zijn vrouw Matthee zag lopen. Hoe heeft Scoozy hem geholpen om te blijven genieten, ondanks een dramatisch keerpunt in zijn leven?
Met ruim 50 kilometer in de benen kunnen de vrienden de finish bijna ruiken. Maar dan rijdt Matthee een heuveltje af en belandt met zijn voorwiel tegen een opstaande rand, waardoor hij over de kop slaat. “Daar kan ik me niks van herinneren. Wat ik nog weet, is dat ik mijn armen en benen niet meer voelde en zei ‘het is afgelopen’. Ik had net m’n boerderij in Bergen op Zoom verkocht en was een nieuw huis aan het bouwen om van ons pensioen te gaan genieten”. Met een lockdown voor de deur, belandt Matthee in het ziekenhuis met een hoge dwarslaesie, tien gebroken ribben, een gebroken ruggenwervel en een longembolie.
“De eerste weken waren een ramp. We waren nooit langer dan twee dagen van elkaar geweest. En wanneer je elkaar dan het hardst nodig hebt, mag je elkaar niet zien”. Na een paar hele moeilijke weken op de IC, wordt Matthee naar het revalidatiecentrum in Rotterdam gebracht, waar hij negen maanden verblijft. Niemand zal betwisten dat Matthee in een nachtmerrie terecht is gekomen. “Maar ik ben een vechter. Als ik erin blijf hangen, dan is het leven afgelopen. Natuurlijk hebben we soms moeilijke dagen. Mijn vrouw kan ik alleen troosten met woorden, maar ik kan haar niet vastpakken. Dat is een groot gemis. Toch ben ik ook nuchter en probeer ik de situatie met humor aan te gaan”.
Het tegendeel bewijzen
In het revalidatiecentrum krijgt Matthee met intensieve therapie wat gevoel in zijn arm en benen terug. “Daar vertelde een andere patiënt mij al over Scoozy. Ik besteedde er niet veel aandacht aan, want ik kon m’n armen toen nog niet goed gebruiken. Maar de naam bleef hangen. Toen kreeg ik een rolstoel met kinbesturing. Daar mocht ik niet mee naar buiten, want dat was veel te gevaarlijk, zeiden ze.” Maar als fanatiek fietser en hardloper kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Matthee móest naar buiten. “Ik heb toen de ergotherapeute meegenomen en reed zo hard de Westersingel op dat ze mij niet bij kon houden. Uiteindelijk heb ik er 500 kilometer mee door Rotterdam gereden. Dat had nog nooit iemand met zo’n rolstoel gedaan. Ik houd wel van uitdagingen. Voor mijn ongeluk fietste ik 20.000 kilometer per jaar. Als ik drie dagen niet gesport had, begon het al te kriebelen.” Ongeloof van anderen in wat mogelijk is, was Matthee niet vreemd. Als boerenzoon begon hij op zijn negentiende met hardlopen, tot ongenoegen van zijn vader. “Een boerenkerel moet thuiswerken, daar heb je helemaal geen tijd voor’. Maar ik sloot me toch aan bij de atletiekvereniging. Dan had ik twaalf uur gewerkt en ging ik daarna nog 20 kilometer hardlopen. Op een gegeven moment hoorde ik bij de betere lopers van West-Brabant. Ik had een conditie als een paard en altijd de mentaliteit ‘ik zal eens laten zien dat ik het kan’.” Die instelling helpt Matthee nu ook om te knokken voor verbetering. “Ze hadden ook nooit gedacht dat ik zou kunnen staan, maar ik heb toch wat terug gewonnen. Als ze tegen mij zeggen ‘je moet drie keer tien doen’, dan doe ik vijf keer tien oefeningen. Ik probeer nu ook iedere dag een uur te fietsen in een speciale fiets.”
Kilometervreter
Eenmaal thuis, reed ik in Roosendaal over de kade langs een scootmobielwinkel. Ik ging er eens kijken, maar dacht dat het sturen van een scootmobiel niks voor mij zou zijn, omdat ik weinig kan met rechts.” Als de verkoper vertelt dat ze toevallig net dealer van Scoozy zijn geworden en dat die met één hand te besturen is, gaat er een belletje rinkelen. “Scoozy, daar had ik eerder van gehoord. En dus maakte ik een afspraak in Delft voor een proefrit met linkse bediening. Daar werd ik heel fijn ontvangen en begeleid. Alleen was een klein rondje binnen rijden niet genoeg voor mij en dus ging ik buiten de hekken vol gas de fietspaden op.” Inmiddels staat er ruim 3000 kilometer op de teller van Matthee.
“De Scoozy is veel stabieler op de weg en gaat harder dan mijn gewone rolstoel, zo’n 16 kilometer per uur. Dat is leuker voor mijn vrouw, omdat ze dan met mij mee kan fietsen. Er zit ook een soort beveiliging op. Als ik naar links of rechts wil, moet ik de joystick iets terughalen. Dat is fijn, want dan schiet de stoel niet ineens naar links of rechts. Van de rondjes in de omgeving geniet Matthee intens. “Buiten zijn is een uitlaatklep voor mij. Ik kijk hoe de erven erbij liggen, hoe de aardappelen erbij staan en geniet van de koeien. Ik zie alles wat er in het land gebeurt. Eigenlijk ben ik nog steeds een beetje aan het boeren. En daar is dit het uitgelezen hulpmiddel voor. De Scoozy is in de plaats gekomen van mijn racefiets. Ik heb daarnaast leuke momenten met vrienden en geniet van onze kleinzoon. Dat geeft mij weer wat voldoening en daar houd ik me aan vast”.
“De Scoozy is veel stabieler op de weg en gaat harder dan mijn gewone rolstoel. Dat is leuker voor mijn vrouw, omdat ze dan mee kan fietsen.”
Ervaar Scoozy zelf!
Wil je alle features van Scoozy zelf proberen? Plan je proefrit dan nu in! Dit kan bij je thuis, bij een dealer, in de Fabriek van Scoozy of in de natuur.
